Deze blog was oorspronkelijk bedoeld als extra motivatie in mijn strijd tegen procrastinatie (extreem uitstelgedrag) en als onderdeel van mijn begeleiding bij Studieadvies.
Ondertussen ben ik afgestudeerd en werk ik, en leer ik nog elke dag omgaan met
Doel van deze blog
Deze blog was een controle op mij, door mijzelf, zodat ik kon weten
wanneer ik mij wel of niet aan mijn planning gehouden had. Het was
ook de bedoeling dat dit mij motiveerde om te werken aan mijn
thesis. De belangrijkste conclusie die ik getrokken heb is: ik wil
niet aan mijn thesis werken omdat het moet, maar omdat ik het wil.
En ik wil! Ik weet niet of iemand anders hier iets aan zal hebben,
als dat zo is, des te beter, natuurlijk.
Ik heb altijd al uitgesteld, zelfs al in het middelbaar. Het was
nooit een probleem, tot ik naar de universiteit ging. Opeens moest
ik alles op het allerlaatste moment doen, in volle paniek, elke
keer opnieuw. En ik vond het verschrikkelijk. Ik vond MIJ
verschrikkelijk. Elke keer weer nam ik mij voor om de volgende keer
niet in die val te trappen en elke keer weer trapte ik er toch in.
Ik walgde van mijzelf. Ik was zo kwaad! Kan je je voorstellen hoe
dat voelt, om na elke taak en na elk examen woedend te zijn op
jezelf, om wie je bent, om wat je doet? Vier jaar lang. En vier
jaar lang dachten anderen dat ik lui was. En ik ook. Toen ik
eindelijk wist wat ik had, want ik heb wel degelijk iets, was ik
verschrikkelijk opgelucht. Ik ben niet dom, ik ben niet lui, ik heb
procrastinatie. Spijtig genoeg zijn er nog altijd mensen die denken
dat ik lui ben. In mijn gezin, in mijn vriendenkring, op school. En
dat doet zoveel pijn. Want ik werk hard, en ik heb vorig jaar ook
hard gewerkt, alleen zonder resultaat (buiten oneindige frustratie,
maar een echt resultaat is dat niet). Het is niet omdat mijn thesis
niet is afgeraakt, dat ik er niet aan gewerkt heb! Ik heb dagen,
weken, maanden voor mijn computer gezeten om te schrijven, maar het
ging niet. Het moest, het moest, het moest, maar HET GING NIET! Zo
frustrerend, weten dat je moet schrijven omdat je er anders niet
geraakt, maar het niet kunnen omdat je opeens verschrikkelijk moe
wordt. Als je procrastinatie hebt, is je leven vol frustratie en
pijn. Frustratie omdat je niet kunt doen wat je wilt doen of omdat
je het niet zo goed kunt doen dan je wou en pijn omdat je omgeving
denkt dat je gewoon lui bent. Ze denken het zelfs nog als ze weten
wat je hebt. Die mensen hebben er geen idee van met hoeveel
frustratie en pijn ik rondloop. Elke dag opnieuw, heel mijn leven
lang, want procrastinatie gaat niet over, valt niet te genezen. En
het onbegrip zal er ook altijd zijn ...
